پرنده در اوج

رمضان!تو می روی واین مائیم که به دنبالت از کاسه دیدگانمان آب جدایی می فشانیم

وچنین ناله سر می کشیم . خداحافظ ای ماه بزرگ خدا ای عید دوستان خدا .

خداحافظ ای که آسمانی ترین معناها رادرشریان لحظه هایمان جاری کردی . بدرود ای

آنکه خورشید حضورت تابناکترین روزها ونورانی ترین ساعت ها راارزانیمان کرد .

خداحافظ ای که درتو پرنده آرزوها به اوج آسمان سرسائید. ای که گنجینه عبادت بودی

ودرتوبا هزار بال درآسمان امل پر کشیدیم . ای صمیمی ترین یار آنگاه که فروغ رویت

را ازپنجره نگاهمان بر دمید،سراچه دلمان لبریز از شادمانی گشت. با ذره ذره وجودمان

شهد انست را نوشیدیم وبا حضورت خوکردیم وکنون که بر ما پشت کرده ودورمی شوی

داغ جدایی وشور هراس آهوی دلمان را به تب و تاب افکنده است .

خداحافظ ای که زنگاراز آینه دلمان ستردی . ای که عصای اعجازت از سنگ دلهامان

چشمه های گریه جاری ساخت وپولاد قلبمان به گرمای حضورت نرم وروان گشت .

با تو بدرود می گوئیم . اما نه از ملامت و دلسردی که با ناچاری و دلتنگی . خداحافظ،

خداحافظ وصد افسوس ای دریای رحمت رمضان وای چشمه های فضل و برکتی که در

رمضان بودید وازمقابل دیدگان حسرت بار ما گذشتید . بی آنکه از گوارای حیات بخشتان

نوش کنیم .

ای خدای رمضان با گذشتن این ماه تو نیز از گناهان ما درگذر . کنون که زیوررمضان را

از اندام زمین و زمان بر می گیری ، از تن ما نیز جامه ناموزون گناه و عصیان بر افکن .